که عکس ماه تو بیفتد به تن کاشی ها

تو پیدا بودی

و بر من حکم امد

که صبور باشم

که بنشینم به راهت

در تمام حال و احوال من

جای خالیت بود 

وقتی خندیدم و تو 

نبودی که خیره

به خنده هایم باشی

وقتی باریدم و تو 

نبودی که شانه باشی 

من برای نبودنت تمام

امسال بودم

و حالا از هر راهی که باشد

باید بیایی نه دیگر در فال می خواهمت 

نه در خیال تو باید حقیقت روزهایم باشی 

تو باید باشی

وین همه آوا و نوا همه می گویند 

که از راه رسیده ست بهار

         فریدون مشیری

عشق خود را صرف همان کن که تو را می فهمد

نوجوانی و جوانی چو بهاریست به عمر

پای آن عمر خزان کن که تو را می فهمد

شروع شادی و پایان انتظار تویی

بهارها که ز عمرم گذشت و بی تو گذشت

چه بود غیر خزان ها اگر بهار تویی

دلم ز هر چه به غیر از تو بود خالی ماند

در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی

                 سیمین بهبهانی

دو سه شب قبل از بهار و بمان

میزنند و عطر باغ های پرتقال شمال در هوای شعرم می پیچد به تو که فکر میکنم

نازت بکشم برای من ناز کنی

عشق با تو به پایان برسد

خوشبختی است مجنون بشوم

عشقو تو آغاز کنی

با نگاهت با نگاه آبی ات

غصه ها را از دلم پر میدهد 

خنده های گاه گاه آبی ات 

حرفهایت دلنشین و ساده اند

عطر عشق و بوی مستی میدهد

مثل ابر آسمان بخشنده ای 

دستهایت طعم باران میدهند

با نفسهای تو عاشق تر میشوم

حرفهایت بر سر گل میزنند

با تو انگار از زمین تا آسمان

دستهایم تا خدا پل میزنند

دوست دارم مثل گلهای بهشت 

صبح تا شب بوسه بارانت کنم

با همین حرفی که حالا گفته ام

توی قلبم باز مهمانت کنم

دست روی شانه هایش می گذارم و می گویم 

چه تحملی دارد دلت

بعد تو بر من تنها نمی دانی چه ها خواهد گذشت

چون شدم صید تو برگیر و نگهدار مرا

من تماشاگر نامرئی دنیای توام

نگرانم که شبی در بی تو گم شوم

چون مه آلودترین قسمت رویایی توام 

دریا دلنشین و خواستنی تنها آرزوی من است مرا در عشقت

بگیر و دریغش نکن

میشوم به رستاخیز عاشقی

گردن اش را دور گردن احساسم بیندازد

من به قلبم قول داده ام که تنهای تنها خودم به پایت بسوزم 

تا به جان اش می خواندی

نام کوچکی تا به مهر آوازش میدادی  

همچو مرگ که نام کوچک زندگی ست

خاموش می نشینم موسیقی نگاه تو را گوش میکنم

                         فریدون مشیری

دل وحشی پریشان شده ام دست تو رام شود

تو همان درد غریبی که خودت بغض را درمانی 

با زبان من دلداده بگو تا ابد می مانی

که از تو چیزی از این بیشتر نمی خواهم 

                         حسین منزوی

حتی این روزها گاهی پرواز می کنم من این دوست داشتن را بیشتر از هر چیز در این دنیا دوست دارم

نه درد ساکن میشود نه ره به درمان می برم

ای ساربان آهسته رو با ناتوانان صبر کن

تو بار جانان می بری من بار هجران می برم

از درد بیا با من مدارا کن کمی

عشق فرمود که عشق درمان

هر درد است خود ندارد مرهمی

گاهی باید تنهایی درد را فهمید تنهایی خلوت کرد تنهایی آرام شد و تنهایی

خدا می داند چه میگذرد در دلت

بی آنکه باشی بی آنکه حست کنم

هنوز هم دوستت دارم بی هیچ بودنی

یک تو

یک من

یک گندمزار طلایی

که عطرش پر باشد از نفسهای تو

تا نگویی که دلم غافل از آن عهد و وفاست