وقتی دیگران نا امیدت میکنند ولی طعم عشق عطر بهار نارنجی 

می دهد که تپش قلبم را تند کرد بدن زنده ام را دیوانه و

حواسم را بهم ریخت 

من بنمایم خوشی چون برسد بهار من 

                مولانا 

هر طرف که می کنم نگاه

تا همه کرانه های دور

عطر و خنده و ترانه می کند شنا

در میان بازوان تو

ماهی همیشه تشنه ام ای زلال تابناک 

یک نفس اگر مرا به حال خود رها کنی 

ماهی تو جان سپرده روی خاک 

            فریدون مشیری

اما برای من تو آن همیشه ای 

که خدا را به تو سوگند می دهم

            قیصر امین پور

چندان به لبش بوسه زنم که سخن افتد

صد بار به پیش قدمش جان بسپارم

یکبار مگه گوشه ی چشمش به من افتد

ای بر سر سوادی تو سرها شده بر باد

دور از تو چنانم که تنی  بی بدن افتد

آواره ی کوچک دهت ورد زبان هاست

پیدا شود آن راز که در هر دهن افتد

شیرین نفت هر که زند تیشه که اینکار

شوری است که تنها بسر کوهکن  افتد

           ملک الشعرا ی بهار

محتاجم به چیزی شبیهه آسوده چشم باز کن هنوز کنارت  هستم بی هیچ دلواپسی

محشور میشوی یعنی من با تو چه محشری میشود

محشر من  چقدر برای تمام شدن دنیا بی تابم

این هجا ها ی کشیده می کشد آخر مرا

دل سودازده ام میل صدایت دارد

لب خود تر کن و آهسته صدایم کن باز

سخنی تازه که بویی ز صفایت  دارد

همره زندگیم باش که از عهد قدیم 

تن من تاب و تبی سخت برایت دارد

امر کن تا که به پایت تن و جان را بدهم

عزمم از قصه ی فرهاد روایت دارد

منم و آینه ی صورت ماهت در پیش

و دلی ساده که جان را به فدایت دارد

و تو مطمئنی که اول اتفاق خوب یه پاداش از طرف خدا بوده

که باید بی کلام هم لمس شود

بیایی ابر میشوم در آغوش تو  نیایی فرو می ریزم

همان چیزی ست که دوستش دارد فرقی نمی کند آدمی باشد یا شی

که پر پروازش را در صفحه گشوده باشد

این شراب کهنه بیشتر مرا مست می کند

بیخبر در بزن و سر زده از راه برس

                    حسین منزوی

که عکس ماه تو بیفتد به تن کاشی ها

تو پیدا بودی

و بر من حکم امد

که صبور باشم

که بنشینم به راهت

در تمام حال و احوال من

جای خالیت بود 

وقتی خندیدم و تو 

نبودی که خیره

به خنده هایم باشی

وقتی باریدم و تو 

نبودی که شانه باشی 

من برای نبودنت تمام

امسال بودم

و حالا از هر راهی که باشد

باید بیایی نه دیگر در فال می خواهمت 

نه در خیال تو باید حقیقت روزهایم باشی 

تو باید باشی

وین همه آوا و نوا همه می گویند 

که از راه رسیده ست بهار

         فریدون مشیری

عشق خود را صرف همان کن که تو را می فهمد

نوجوانی و جوانی چو بهاریست به عمر

پای آن عمر خزان کن که تو را می فهمد

شروع شادی و پایان انتظار تویی

بهارها که ز عمرم گذشت و بی تو گذشت

چه بود غیر خزان ها اگر بهار تویی

دلم ز هر چه به غیر از تو بود خالی ماند

در این سرا تو بمان ای که ماندگار تویی

                 سیمین بهبهانی

دو سه شب قبل از بهار و بمان

میزنند و عطر باغ های پرتقال شمال در هوای شعرم می پیچد به تو که فکر میکنم

نازت بکشم برای من ناز کنی

عشق با تو به پایان برسد

خوشبختی است مجنون بشوم

عشقو تو آغاز کنی

با نگاهت با نگاه آبی ات

غصه ها را از دلم پر میدهد 

خنده های گاه گاه آبی ات 

حرفهایت دلنشین و ساده اند

عطر عشق و بوی مستی میدهد

مثل ابر آسمان بخشنده ای 

دستهایت طعم باران میدهند

با نفسهای تو عاشق تر میشوم

حرفهایت بر سر گل میزنند

با تو انگار از زمین تا آسمان

دستهایم تا خدا پل میزنند

دوست دارم مثل گلهای بهشت 

صبح تا شب بوسه بارانت کنم

با همین حرفی که حالا گفته ام

توی قلبم باز مهمانت کنم

دست روی شانه هایش می گذارم و می گویم 

چه تحملی دارد دلت

بعد تو بر من تنها نمی دانی چه ها خواهد گذشت

چون شدم صید تو برگیر و نگهدار مرا