دوستت دارم 

دوستت دارم

چکه 

چکه 

چکه می کند از لبانم حتی اگر محکم دهانم را بسته باشم

حساب مساحت انتظار بامن بازم منتظرت می نشینم 

تکثیر می شود درون من مبتلای تو شده ام ای دلیل هر تپش قلب من

عطرش را ولی هرگزززززززززززززززززززززززززززززز

دل من داند و من دانم و دل داند  و من 

                 مولانا

قولللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللللل

قوم مردونههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههههه

چون سلیقه ی منی دوستت دارمممممممممممممممممممممممممم

من از تو دور هستم ولی هر روز دلم برایت تنگتر میشود

تبریست که به قلب هدف می نشید

یعنی همین آرامش..... عشق ..... امنیت ........

افتاب بر من بتابی با تمام وجودم دوستت دارم

به پای چکمه ای قومی بنام تازی که ما آموختیم

الفبای زندگانی این عرب غیر از ملخ خوراکی نداشت 

بود بیگانه با مایه هستی آب

کم کم رخنه کرد این تازی به تارو پودم

از مهد کودک تا جانمان

وصل دو عاشق را تازی کردند

گر که خواهی تو صحبت با پروردگار 

باید بیاموزی فرهنگ پست شان 

اینان همه ابله بودند که زمام مملکت را بر باد باد دهند

کودکانم  همه گرسنه اند پشت چراغها قرمز این شهر 

آرام آرمیده آن گویند سوریه مرز ماست 

از کدامین مرز میگویم من بادران  کشورم

هست روی جغرافیا هرکس کند چشم طمع بر مرز گریه ام

سربازان کوروش آماده آن مرز من دختران روسپین  

که در شهر تازی پی لقمه ای نان آواره اند  

مرز من آن جوانی است که روی دیوار این شهر بهر تیمار مادر

کلیه اش را چه ارزان می فروشد 

مرز من با دشمنان کشورم بیشمار است 

ای هم کیان من درد من با آن بلوچ

که سالیانی ایست  چشم به راه مشعله  ای گاز است

در من با تمام نقطه نقطه این سرزمین است 

حتی آن عرب نازنین خوزستانیست  

ندارد هیچ فرقی برایم 

چه لر کرد  بلوچ  ترک و فارس و عرب همه هم دردیم  

در این سرزمین یا خفته در خواب

دور اول به تو باختم

اسیرت شدم زندانبان خوبی باش

تا که بگویم غم دل بیشتر 

دوست ترت دارم از هر چه دوست 

ای تو به من از خود من خویشتر 

دوست تر از انکه بگویم چقدر

بیشتر از بیشتر از بیشتر

چون عقابی نگاهم کنی و چون دلدادهای بی قرار دل خواسته ات را 

فریاد بزنی دوست دارم مقتدرانه عاشق باشی که ذلالت جایی در عشق 

هرگز نداشته است

چه کرده ای که اینگونه تو را می پرستد

تمام نبودنت را قدم میزند

تو چنان در دل من رفته که جان در بدنی

                   سعدی

کاش نامش فصل وصل ماه بود

اما فاجعه است اگر کسی به خاطر حفظ غرور کسی را که دوست دارد از دست بدهد